Acı ve Zafer – Dolor y Gloria – Pain and Glory (2019)

Yönetmen: Pedro Almodóvar

Oyuncular: Antonio Banderas, Asier Etxeandia, Penelope Cruz

Ödüller: Cannes F.F. - En İyi Erkek Oyuncu, Hollywood Film Ödülleri - En İyi Erkek Oyuncu, Uluslararası Sinefil Topluluğu Ödülleri - Jüri Ödülü (Cannes)

Bence: İspanya’nın Yabancı Dilde En İyi Film Oscar ödülü aday adayı Acı ve Zafer, Pablo Almodovar’ın kendi hayat hikayesinden besleniyor. Almodovar, filminin merkezine koyduğu yönetmen Salvador Mallo’nun hayatı üzerinden iki kanallı bir anlatı ile kurmuş: Birincisi; bir süredir üretemeyen, sağlığı bozulmuş, hastalık hastası 60’larındaki bugünün Salvador’u üzerinden akarken, ikincisi annesiyle tatlı ilişkisi ve mutlu ama fakir çocukluğu üzerinden yürüyor.  Salvador’un bügünü ile geçmişi arasında yeniden tesis edilecek ilişki Salvador iyice içine kapanmışken iyi yaşlanmış bir filminin yıllar sonra özel gösterimine davet edilmesiyle kuruluyor.

Salvador’un geçmişle kurmak durumunda kaldığı zoraki ilişki ona kendini bugün yeniden kurma fırsatı sunuyor. Filmin alametifarikası Almodovar’ın zaman üzerindeki harika sinemasal kontrolü... Almodovar, zamanı fiziksel bir olgu olarak çizgisel görüp üzerinde ileri geri hareket ediyormuş gibi değil de sanki tüm zamanı (ve filmi) bir masaya yaymış da dostlarına tatlı bir dille hikaye anlatıyor gibi. Yaşananlarla dolmuş zamanı bir olay örgüsüyle filme dönüştürmüş; bir tecrübe haline getirmiş gibi. Almodovar’ın Acı ve Zafer’i Salvador Mallo’nun varoluşu üzerinden var etmesi bugünün Salvador’unu geçmişteki Salvador ile ilişkilendirme biçimi ile beraber değerlendirildiğinde Almodovar’ın zaman kavramına yaklaşımı Heidegger’in zaman anlayışını akla getiriyor. Böyle bakınca Salvador’un yaşamın kıyısındaki hali daha derinlikli bir anlam kazanıyor.

Almodovar’ın pürüzsüz, acele etmeden ama hantallaşmayan anlatısı ve teknik kabiliyetinin yanında film melodram sınırını geçmeden dokunaklı da… Saniyelerle,  5 sayfa mektup etkisi yaratabilecek sahneleri büyük rahatlıkla kurmuş – mesela Federico’nun asansördeki çeyrek saniyede gitmek istemeyişini anlatışı bir harika. Ancak Almodovar’ın eski keskinliğini kaybettiği, sivriliklerini törpüleyip izleyiciyi rahatsız etmeye cüret eden eski tavrını tamamen terk etmeye başladığını düşünüyorum. İzlediğimiz film iyi, çok iyi… Ama Acı ve Zafer; zihin kurcalayan –zorlayan,  uzun etkili, zihinde kendi yolunu kendi açacak güçte bir film değil. Olduğu yerde duran usta işi bir heykel belki… Almodovar’ın adını bir ağaca kazımasını izlemek gibi, izleyici zihnine değil.. Antonio Banderas’ın  kendisine Cannes’dan En İyi Erkek Oyuncu Ödülü getiren performansını da övmek gerek.

Puan:

Siz ne Düşünüyorsunuz? Filmle ilgili tartışma sayfasına ulaşmak için tıklayınız. 

Çok seslilik her zaman daha iyi!