Bohemian Rhapsody (2018)

Yönetmen: Bryan Singer

Yıldızlar: Rami Malek, Lucy Boynton, Gwilym Lee 

Bence: Bohemian Rhapsody, Hindistan’da artık kaybolmaya yüz tutan Zerdüşt Parsi cemaatinden İngiltere’ye göç eden muhafazakar bir ailenin çocuğu Faruk Bulsara’nın dört oktav sesi ile eksantrik ve özgün yaratıcı dehasıyla Freddie Mercury’yi  yaratmasının– Mercury’e dönüşmesinin ve Queen’in hikayesi… Mercury öyle nev-i şahsına münhasır ki; onu merkeze alacak bir film Mercury’e pek çok farklı perspektiften bakabilir; en önde durabilecek ögeler öyle çeşitli ki, biyografiden kopmayacak her tonda film yapılabilir. Örneğin; Sacha Baron Cohen’in uzun süredir bir Mercury filmi üzerinde çalıştığı ve kafasındaki filmin Bohemian Rhapsody’den çok daha karanlık olduğu biliniyor.

Olağan Şüpheliler ve X-Men serisinden tanınan yönetmeni Bryan Singer, tüm bu tercihler denizinden nostaljik bir crowd-pleaser (halk eğlendiren) çıkartmayı seçmiş. Bohemian Rhapsody; aydınlık, duygusal ve yüzeysel; Singer, Mercury ve Queen’in yükseliş büyüsünün dalgası ile izleyiciyi yakalayıp geçmişe götürüp, eğlendirmeyi umuyor. Film ile ilgili, Mercury’nin hayatının hiçbir alanında derinleşememesi ve gerçeklerle bağının zaman zaman zayıflaması eleştirilerine katılsam da, Singer’ın amaçladığı her şeyi becerdiğini de söylemek gerek. Bohemian Rhapsody bir düşüş hikayesi değil; bir süperstarın yükseliş hikayesi... Filmin tonu da, buna paralel olarak canlı, taze ve iyimser bir merkez etrafında salınıyor. Bu arada filmin künyesinde Bryan Singer yazmasına rağmen, Singer’ın “güvenilmezliği ve devamsızlığı” nedeniyle kovulduğunu ve filmi Dexter Fletcher’ın bitirdiğini belirteyim.

Bilindiği gibi Mercury Aids’e bağlı komplikasyonlar sonucu vefat etti – dramatik etkiyi artırmak için hastalığın tarihi geriye çekilmiş ve filmin zirvesi, tüm dünyada 1 milyar kişiye ulaşan Live Aid Konseri ile teşhis dönemini birbiriyle çakıştırılmış.  Bu ve benzeri gereksiz yapay dramatikleştirme ve ilginçleştirme hamlesi filmin uzun vadeli değerini düşürüyor. Ve bu çok kötü bir alışveriş olmuş; Mercury’nin hikayesi bu kaçak katlar olmadan da ilginç. Ancak öyküye pek bir şey katmadan gerçekten uzaklaştıran masa başı hamleleri filmin kalıcılığını azaltıyor.

Günümüzün aşırı hızlı ve uyaran yağmuru altındaki dünyasında, ilgi çekmek ve ilgiyi korumak için girişilen kavgalar esnasında zaman zaman sinemacılar şeytana uyabiliyorlar ve içinde bulunduğumuz post-hakikat devrinde önem sırasında anlık eğlence gerçeğin önüne geçebiliyor. Bununla mücadelenin en güçlü yolu yapılanın farkında olmak… Oyunculukları, yönetmenliği, ruhu ve yapım kalitesi; epik anlatımı; ses tasarımı, görsel ve işitsel zenginliği; dramatik kurgusu ve olay örgüsü, akışkan ritmi ile hedefine kolayca ulaşabilecek bir filmin yalan söylemesine hiç gerek yok.

Filmle ilgili söylenebilecek en iyi şey Remy Malik ve oyunculuğu... Malek, Mercury’i taklit etmiyor, Mercury’nin zihnine girip Mercury’nin bedeni olmayı başarmış, bu net – Gary Oldman’ın Churchill’i oynadığı En Karanlık Saat’te Oldman’ın performansına bir taklit becerisi olarak mı bakılması yoksa oyunculuk olarak mı değerlendirilmesi gerektiği hakkında zamanında arada kalmıştım (https://www.muratcanaslak.com/enkaranliksaat) – Sonunda Oldman bu filmdeki oyunculuğuyla heykelcik aldı... Malek’in performansı En İyi Oyuncu Oscar adaylığı kopartabilir.

Tarafınızı seçin:

Queen hiçbir kalıba uymayan 6 dakikalık Bohemian Rhapsody’i single olarak kabul ettirmek için çok uğraşır; pek çok yapımcı şarkıdan uzak durur. Filmde bu yapımcıların hepsini temsilen bir Ray Foster karakteri yaratılmış. Ray Foster ile Mercury’nin tartışmasından:

“Ray Foster: Formüller Çalışır!

Freddie Mercury: Formüller zaman kaybıdır!”

Puan:

Siz ne Düşünüyorsunuz? Filmle ilgili tartışma sayfasına ulaşmak için tıklayınız. 

Çok seslilik her zaman daha iyi!

Bonus:

Malik’in harika oyunculuğuna karşın yıldız doğmak/olmak başka bir şey: