Dangal (2016)

Yönetmen: Nitesh Tiwari

Yıldızlar:  Aamir Khan, Sakshi Tanwar, Fatima Sana Shaikh

Bence: Dangal (Güreş) Hindistan’ın bir uluslararası yarışmada ilk altın madalyalarını kazanan kadınları, Geeta ve Babita Pogat kardeşlerin gerçek hikayesine dayanıyor. Ancak film kız kardeşlerin hikayesinden çok, kendileri gibi Hindistan güreş şampiyonu olan babaları Magavir Pogat’ın, önce kendinin, olmayınca gelecekteki oğlunun, olmayınca kızlarının uluslararası altın madalya hayalinin filmi. Böyle olunca; çatı kızların ya da onların altına yürüyüşü üzerinden değil, babanın ve babanın umutları, hayal kırıklıkları, mücadelesi üzerine kurulmuş. Dangal’ın, bir yandan maço, ataerkil ve ataya itirazın cezasız kalmadığı erkek egemen bir tavrı varken diğer yandan Hindistan kırsalının kadına karşı geleneksel duruşuna bir itirazı da var – bu itirazın temelde yine bir erkek tarafından yapılmış olmasına takılmazsak, var mı var…

Filmin en büyük değeri; Aamir Khan’ın Mahavir rolündeki performansı; Khan, sert babanın figürünü küçük oynayarak her duyguyu taşıyabilen bir aracıya dönüştürmeyi başarmış. Film hikayesine inanıyor ve filmin coşku yaratmaya uygun bir konusu var. Bu coşku;  hareketli sahnelerdeki kurgu, montaj ve hareket-ses uyumu ile; çok iyi müzik ve ses kurgusu ile; güçlü renkler ve görüntü yönetimi ile işlenip filmi büyütmüş. Bütüne bakınca Dangal’ın baştan sona uyumlu bir tonu var ve üç saate yaklaşan film hiç dağılmıyor.

Aamir Khan’ın şahane performansına, filme yayılan içtenlikli coşkuya, müzikler ve renklerin yarattığı şölene rağmen Dangal’ın göz ardı edilemeyecek sorunları da var: Komedi tonunun önde olduğu sahnelerde teatral, gerçeklikten kopuk oyunculuk tercihleri; izleyiciye hiç güvenmeyip 75 IQ’ya anlatır gibi kör gözün parmağına açıklamaları, Hint sinemasının alışıla geldik muhafazakar ve milliyetçi prangaları kimi izleyiciyi itecektir. Ana karakterleri bir yana ayırıp kalanlara bakınca film; iyilerin, kötülerin, ders alacakların kimler olduğu hemen belli olduğu bir fabl’a benziyor. Mesela “kötü adamlar”; kahkahalarıyla, karakterlerine sinsilik katmaya çalışan zorlama bakışlarıyla, saçma sapan empati fakiri pis espirileriyle, hatta yemek yerken ağızlarını boğulacak gibi doldurmalarıyla izleyicinin gözüne sokulmuş; kötülükleri alınlarına çakılmış. 2 saat 41 dakika. CGV Arthouse

Puan:

Bonus: