Florida Project - The Florida Project (2017)

Yönetmen:  Sean Baker

Yıldızlar:  Brooklynn Prince, Bria Vinaite, Willem Dafoe 

Ödüller:  En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Oscar - Bafta - Altın Küre Adaylığı - Willem Dafoe,  

Bence: Yönetmen Sean Baker, 100.000 dolara bütçeyle tamamını iphone 5 ile çektiği Tangerine’den sonra şimdi Florida Project ile görmezden gelinen toplumsal tabakalardan birini daha karanlıktan kurtarıyor. Güvenlik ağı oldukça zayıf sistemin kaybedenlerinin sıkıştığı çatlaklardan biri olarak tek göz odalarda zaman zaman koca ailelerin yaşadığı, evsizlikten önce son çıkış ucuz Amerikan motelleri ve bir hafta sonrasının kirasını verip veremeyecekleri çoğunlukla meçhul alt tabaka motel sakinlerinin hayatlarını izleyiciye ulaştırmaya çalışıyor. Baker, bu defa kesenin ağzını açıp (!) Florida Project’e iki milyon dolar harcamış. Gerçek gerçek oynayan çocuk oyuncuları,  instagram’dan bulduğu rolüne güzelce oturan baş kadın karakteri Bria Vinaite ve tüm filmi bir arada tutmak için filme dahil ettiği Willem Dafoe başta olmak üzere kurduğu ilginç oyuncu kadrosu  ile dokunmayı hedeflediği duygulara uzanabilmeyi başarmış. Ancak izleyiciyi yürütmek istediği yolun doğası nedeniyle, gerçeğin biraz elini yüzü temizlemiş, bitlerini ayıklamış, soğuğunu kırmış.

Kapitalizmin işgücünü korkutmak için bile kullanmaya tenezzül etmediği, toplumdaki görünülürlüklerini kaybetmiş, sorunları toplumun sorunu olmaktan çıkmış bu insanların hikayesini anlatmak için Baker, Orlando Disney World’un hemen dışındaki, turistlere ucuz konaklama hizmeti vermek için inşa edilip hatta mora boyanan, ancak sonunda bölgedeki düşkünlerin sokaktan önceki son adresi olan bir moteli seçmiş. Film, bekar annesi Halley (Bria Vinaite) ile daha çok abla kardeş ilişkisi içindeki 8 yaşındaki kız çocuğu Moonee’nin (Brooklynn Prince) perspektifinden sunulmuş. Filmin kendini açmak için kullandığı temel araçların başında Moonee’nin çevresiyle kurduğu ilişki kanalları var; zararsız ama aşırı haşarı çetesiyle, turistlere göz kırpan ama merkezden uzakta olmasından kitsch'leşmiş dekorlarla dolu plastik mahallesiyle, sorumsuz ve gamsız annesiyle ve motelin diğer sakinleriyle olan ilişkileri filmin genişlerken kullandığı alanların başında geliyor. Filmdeki tek sağlam kazık olarak motel müdürü Bobby’nin (Willem Dafoe) bir yandan işini yaparken diğer yandan moteldekilerin yoldan çıkmamaları için iyi niyetli çabası anlatıma boyut katıyor. Fragmanda Dafoe'nun Bobby rolünün fazla şekerleneceği ile ilgili endişelenmiştim, ancak Bobby fragmandaki gibi gerçek dışı bir karakter değil.

Florida Project‘in anlatımı; hikayenin bir yerden başlayıp yürüyüp geliştiği, öznelerin birbirleriyle etkileşimleriyle yönünün belirlendiği, “üç act” (serim-ihtilaf-çözüm) üzerine oturan bir dramatik kurguya dayanmıyor. Mesafe kat eden bir akış ve bu akışın filme taşıdıklarından söz etmek mümkün değil. Filmin amacı; benzer filmlerdeki gibi, tek bir olguyu, bir yaşayışı, bir tarzı; kendi dinamikleri üzerinden duygusal olarak etkileyici bir örnek yaratıp, bu örnek üzerinden tanıtmak, göstermek, hissettirmek... Bu tip olguları ve işleyişleri gün üzerine çıkartmayı amaçlayan filmlerde akıştan ziyade, anlatılmak istenen yapının farklı yüzlerinin gösterilmesi esas amaç oluyor. Üç Act’e dayanan filmlerde, hikayenin dayattığı olaylara ve gelişimindeki karşılaşmalara harcanan zaman, Florida Project’te duygu kanalını oluşturacak karakterleri oturtmaya, karakterler arası bağlar üzerinden yapının dinamiklerini açığa çıkartmaya ve yapının içindeki nedensellik ilişkilerini göstermeye kullanılmış.

Moonee’nin perspektifinden akan filmde Baker pek çok sahnede kamerasını çocukların göz seviyesine indirmiş; izleyici sıklıkla olana bitene bel hizasından Moonee’nin gözlerinin olduğu yerden ya da onun hemen arkasından bakıyor. Bu perspektif sadece kamera açıları, filmin temposu gibi teknik alanlarla sınırlı değil; filmin tonunu da bu belirlemiş- ve aslında filmi elinde olmadan sıkıştıracak bir yola sokmuş. Florida Project’in; parlak renkli ve çocuk ilgisine kolay mazhar olan çevresel objeleri daha çok arka planına alan, devamlı güneşli filtresi ile ve dertlerin üzerinde uzun takılmamasıyla optimist bir tonu var. Bu ton, her terslikte kararan havanın hızla ve kolayca temizlenip renklenmesine olanak sağlarken, biriken tortuların trajedilere gebe bir ortamın yaratmasına da engel olmuyor. Film boyu tüm salınımlar bu ana tonun etrafında yaşanıyor.

Baker, 8 yaşındaki eğlenceli ve haşarı çocuk perspektifi kullanınca, filmden gerçeğin sivri dikenleri temizlemek, kirini akıtmak ve bu tarz bir motele zaman zaman çökmesi beklenebilecek kasveti dağıtmak durumunda kalmış. Çocuk perspektifine uyumlanma ile filmin realizm iddiası zaman zaman birbirlerinin ayaklarına basmak zorunda kalmışlar. Bu durumda Baker bir tür optimizasyon yapmak zorunda kalmış ve sıkıştığı yerlerde gerçeğin isini kirini sık sık silerek bu sorunu çözmeye karar vermiş. Realist iddiasıyla çıkıp, realist diye övülüp (en tuhafı bu), realist gibi davranmasına rağmen aslında bu zor konunun önce çamaşır suyunda mikrobu kırılmış, sonra üstüne pembe pudra ile toz şeker serpmiş. Bu temizlik aslında Florida Project’i bağımsız sinema izleyicisi sınırlarının dışına çıkmasına ve genel izleyiciye açıp gişe beklentisini güçlendirdiyse de, iddiası ve son ürün arasında bir boşluk oluşturmuş. 01saat51dakika. !f İstanbul Bağımsız Filmler Festivali

Puan:

Siz ne Düşünüyorsunuz? Filmle ilgili tartışma sayfasına ulaşmak için tıklayınız. 

Çok seslilik her zaman daha iyi! 

Bonus:

Uzun süreli ikamet edilen moteller ve buralardaki yaşam ile ilgili gerçekten realist bir film izlemek isterseniz 99 Ev ( https://www.muratcanaslak.com/99ev  ) bu beklentinizi karşılayabilir –buyurun buradan bakın (bağlantı).