Mutlu Son - Happy End (2017)

Yönetmen:   Michael Haneke

Yıldızlar:   Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant, Mathieu Kassovitz

Bence: Burjuva kültürünün yarattığı tıkanıklıklar, çaresizlikler; -mış gibi yapmanın zamanla kireçlendirdiği kanallar, burjuva ikiyüzlülüğü ve gerçekle yüzleşmeleri engelleyen burjuva konformizmi... Haneke yine benzer şeyleri tefe koymuş. Mutlu Son, kelimelerle taşınması zor kavramları sırtlamaya çalışmış ve sonunda bunu filme işkence etmeden başarmış ve sinemanın sanatsal gücünü kendine payanda yapabilmiş. Yolunu açmak için pek çok çatışmayı ve çatışma alanını düşük yoğunlukla beraber kullanmış: Bozuk aile yapısı, suçluluk duygusu ve zamanla tetikledikleri, bastırılan karakterlerin dönüşümü, jenerasyonlar arası gerilimler ve karşılıklı baskılar, zorlama roller ve zor yoldan özgürleşmeler...

Bu kadar çok ayrık karakter yaratıp bunlar üzerinden havaya bu kadar farklı top atıp, hiç birini düşürmeden tutarlı ve ilginç bir kurgu yaratabilmek ve sonunda bu topların aslında tek bir topun farklı gölgeleri olduğunu bu kadar temiz gösterebilmek kolay iş değil. Yarım dakika gözüken aile avukatından, 3 jenerasyona yayılan baş rollere kadar oyuncu seçimi de, oyuncular arası ağırlık dağılımı da çok iyi. Mutlu Son tabii ki sorunsuz değil; Haneke sineması bağlamında pek bir yenilik sunmuyor, daha çok bir devam filmi gibi. Ama zaman içinde Haneke filmlerine öncülleri ile aralarındaki mesafe üzerinden değil, ana akımla aralarında mesafe üzerinden bakılırsa tüm Hanekeler arasında belki en özgün Mutlu Son olur. Filme gelebilecek bir diğer eleştiri temposuzluğu olabilir; ancak temposuzluğunu ilginçliğiyle kapatmayı başarmış. Filmin adında Haneke yazınca yükselen beklentiler filmin olduğundan sönük gözükmesine neden olabilir. 1saat47dakika. #filmekimi

Puan: