Yönetmen: Stanley Tucci

Yıldızlar:  Geoffrey Rush, Armie Hammer, Clémence Poésy

Bence: Alışılageldik biyografik hikayelerden farklı; zaman içinde bir hareket, bir gelişim, bir önce-sonra yok; tek dönem var. İsviçreli sanatçı Alberto  Giacometti’nin (1901-1966) yaptığı son tablo üzerinden, son dönemiyle tanıştırıyor. Zaten spotun tam altında dolaysız olarak Giaccometti'nin kendisinden ziyade son resmine modellik yapan Amerikalı yazar James Lord ile ilişkisi ve hayatının son dönemindeki iki kadın, karısı Annette ve fahişe sevgilisi Caroline, arasındaki dengeler var. Hollywoodvari cilaya ve biçimlendirmeye rağmen Son Portre'nin ölümcül bir sorunu var; tutkudan azade ve duygusuz. Bu haliyle mekanik. Yapılan biçimlendirmeyi kabullenip, ilişkilerden süzülenleri toplayınca modernizmin son büyük heykeltıraşıyla zaman geçiriyormuş gibi yapmaya uygun. Görsel olarak güçlü; 60'lar Paris'i, atölyesi, işleri ve ağzında sigarası ile G. - hepsi güzel. Geoffrey Rush, Giaccometti'yi çalışırken mutlu ama yaptığı işlerden memnuniyetsiz halini güzel oynamış; tanımadığımız bu adamın zamanında aynı Rush'ın gösterdiği gibi olduğuna izleyiciyi inandırıyor - Giaccometti'nin duygusal savrulmalarını izlediğimiz sahneler için aynı övgüyü yapamayacağım. İstanbul Film Festivali / Başka Sinema

Puanlama, 10 üzerinden yapılmıştır ve tamamen kişisel tercihlere dayanmaktadır. Notun belirlenmesi için belirlenen kriterler tamamen keyfi bir biçimde oluşturulmuş ve bu kriterlerin ağırlıklandırılmasında da benzer bir metodoloji kullanılmıştır.